‘Drie keer per week hardlopen is jouw antidepressivum’
Een verhaal over veerkracht
‘Drie keer per week hardlopen is jouw antidepressivum’. De woorden galmen door mijn hoofd. Heel wat jaren geleden uitgesproken door Anniek, aan wie ik eerder een blog wijdde (https://www.padnaarstilstaan.nl/inspiratie-blog/blog1). Mijn supervisor die een levenscoach werd in een moeilijke periode in mijn leven. Waarin ik me op een gegeven moment afvroeg of ik niet gewoon naar de huisarts moest voor een pilletje om me beter te voelen.
‘Dat kan altijd nog’, aldus Anniek. ‘Maar ga eerst maar eens wat vaker hardlopen.’ En dat deed ik braaf. Ze bleek gelijk te hebben: die pillen heb ik niet nodig gehad. De donkerte van die periode was niet miraculeus opgelost en ik ging niet plots weer fluitend door het leven. Maar die paar kilometer hardlopen, met keiharde muziek in mijn oren, tussen de weidsheid van het buitenzijn, gaven me weer enig gevoel van kracht. ‘Ik kan dit’. In plaats van op de automatische piloot de dagen doorjakkeren, overweldigd door alles, kreeg ik weer een beetje gevoel van regie.
Die les neem ik sindsdien mee. Ondersteund door steeds meer wetenschappelijk bewijs dat beweging zoals hardlopen somberheid, depressieve klachten en stress vermindert. Hoera voor endorfine. Want ja, zelfs ik begon op een gegeven moment te voelen wat mensen nou precies bedoelden met de ‘runners high’. Nog meer ervoer ik dat bij boksen, wat ik daarna ook ging doen. Over het gevoel van ‘de wereld aankunnen’ gesproken.
Dit verhaal gaat over veerkracht. Over wat je zelf kunt doen om de obstakels, die het leven nou eenmaal in zich heeft, goed aan te kunnen. Over het onderzoeken hoe jij kunt blijven staan, hoe je gezond blijft in tijden van stress of verdriet. Dat hoeft niet hardlopen te zijn. Het kan ook breien, tekenen, kletsen, koken, of heel iets anders zijn. Als het jou ondersteunt, is het goed.
Dus in een recente periode van stress trok ik na lange tijd mijn hardloopschoenen weer aan. Door allerlei kwaaltjes had ik het ingeruild voor wandelen en krachttraining. Ook fijn, maar het gaf geen runners high. Dus met de woorden van Anniek in mijn achterhoofd zette ik de eerste stappen weer. En wat voelde het lekker. Dat het maar 2 kilometer was? Daar maak ik me totaal niet druk om. Ik voelde weer een beetje van mijn kracht terugkomen. En nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik echt op zoek wil naar een boksles hier in de buurt…
